बज्र कुमार राई

दिमागभित्र,

स्वेत चेतानाको हिउँ थुप्रिएर

स्पष्ट चोमोलोङ्गमा उभिएको छ

त्यही चुचुरोबाट,

स्वर्णीम किरण छर्दै

मेरो पूर्वीय घाम

मेरो यलम्बर आँखाभित्र पसेको छ।

अब मैले-

म देख्न सक्छु

त्यो मभित्र-

सदियौंदेखि डढेलो लगाइएका

मेरो पूर्खाको उजाड कपाल देख्न सक्छु

त्यसैमाथि,

सुम्निमाको अद्धितीय आँशुले सिंचित भएर

पारुहाङको निस्तेज बल र विवेकले खनिएर,जोतिएर

फेरि उम्रिएको

मेरो सिंगो  प्रकृति

र,मेरो देश नेपालम देख्न सक्छु।

योबेला म-

मेरो कर्तव्यबोधले

यहाँको एमटिआर जत्तिकै

फिलिली कुदन सक्छु

ओसियन पार्क जस्तै

डिज्नील्याण्ड जस्तै

अचम्मको साक्षात बिकास हुन सक्छु।

एकैछिन,

रोकिन्न म

कुनै अँध्यारोमा

स्टारफेरिको सिम्फोनी प्रकाश जस्तै

विकासका निम्ति हरक्षण

कमिलासरि दौडी रहेका

यहाँका श्रमजीवी मान्छेहरु जस्तै

यस्तो सम्झनोस्-

मभित्र मेरो बुद्धत्व जन्मेको छ,

मभित्र मेरो लुम्बिनी पसेको छ,

म गतिवान भएको छु,

अब अझै राम्रो हुन्छ।