बैद्यनाथ उपाध्याय

अनुहारभरि कुँदिएका छन्‌

समयका डोबहरू-

पीडाका भूगोलहरूमा

पहाडको दुर्गम उँचाई लम्कँदैंछ

मेरो समय,

इच्छाहरूको पहिरो लागेर

थिचिएकाछन्‌ मेरा खुसीहरू

नदी नाला र खहरेहरूमा

विराग अलापदै

बगिरहेका छन

धेरै चाहनाहरू,

अतृप्त, असंगत

भावनाहरूको भूमरी चलेको

यो अपांग क्षणमा

तिम्रो अनुहारभरि

दौडिएका उदासीका धर्साहरूमा

विचलित छन एकाएक

मेरा कयौं चाहनाहरू !

कालको बैशाखी उभिएर

नियालिरहेछु निस्पृह, निर्लिप्त

दोबाटोमा उभ्याइएको

निर्जीव सालिग सरह।।