बैद्यनाथ उपाध्याय

मरूभूमि जस्तो अतृप्तता

छ जीवनमा

कुनै चीजले पनि

तृप्त गराउन सक्दैन !

जानी-जानीकन भिडिएको छु

सूर्योदय देखि सूर्यास्तसम्मको दौडमा

म र मेरो रंग पोतेर

उज्ज्याला अनुहारभरि

केवल आफ्नो तस्वीर हेर्न चाहने म मान्छे !

म चाहन्छु

मेरो समयमा

आफ्नै अनुहारको बिम्ब उत्रियोस

मेरो क्यानभासमा पीडाको ध्वाँसो खनिएर

धमिलिएको यो समय

चाहनाहरूको रंग पोखिएर

छताछुल्ल छ यो रात

असमन्जसमा छु

मैले उतार्न चाहेको त्यो प्रतिबिम्ब कुन होर !