बज्र कुमार राई

घाम झुल्किएर

रगतको दहसम्म आइपुग्दा

तातो बालुवाले छोप्छु भनेर

समयको किरण

केही जवान भाले-पोथीहरूले

प्रेमको सुकोमल स्पर्समा

संसर्गको स्वर्गादीत अनुभूति साटे।

एक्कासी अनर्थको परिबर्तन आयो-

आँधिहुरी भएर

र,उडाई लग्यो-

भूमरीभित्र

कता हो कता

ति समर्पणका जम्मै सपनाहरू

कसैले देख्न पाएनन्

स्खलित ज्वालामुखीको सकुशल जन्म।

प्रश्न र वादविवादहरू

एकोहोरो घोरीए

असिमित तर्कबितर्कमा

जन्माधिकारको पक्ष \विपक्षमा

बारम्बार र बारम्बार।

यसैबेला,

एक हुल रुष्ट अनुयायीहरू

निर्णायार्थ उठे \ जुटे

फलत; मात्रित्वधिकार हार्यो

र, दबाइयो

स्नेह्को बलिदान।

त्यही भ्रुण

त्यही दिनबाट

त्यो पापिष्ट

स्म्रुतिबाट

नितान्त एक्लो भयो

रोयो \ करायो  

चिच्यायो \ धिकार्यो

थुक्यो \ सराप्यो

माटोमा निधार रगाड्यो

र, भन्यो-

"म रगत जस्तै रातो हुँ

म प्रेम जस्तै सत्य हुँ

म यौन जस्तै चाहनामुखि हुँ सदासदा।"

एकदिन

त्यही भ्रुण

मन्दिरबाट

श्रीराम भएर आयो

गुम्बाबाट बुद्ध भएर आयो

चर्चबाट यशु भएर आयो

मस्जीतबाट अल्लाह भएर आयो

युद्धभन्दा

सीमाना र र भूगोलभन्दा

फरक भएर आयो

हिउँ,आगो,पानी र हावाभन्दा पनि फरक

बेरंग,बेरुप भएर आयो

र,शुरुवात गर्यो-

मान्छेको जीवनभित्र पसेर