टोप बहादुर राई

भो म त लिन्न त्यो ढाल र तरवार

लडि्दन अब देशका लागि

भो म त बन्दिन यो देशको शहिद

चाहिदैन मलाइ मरे पछिको सलामी ।

शहिद बनेर के भो र ?

फगत क्षण भरको लागि

कंक्रिटको मुर्ती बनि उभ्याइने छु ।

भोली पार्टीपार्टी बीच विवाद उठ्ने छ,

जातजात बीच मतभेद सृजना हुनेछ,

हिमाल, पहाड र तराई छुटिृने छ

र

अन्त्यमा देश सत्ता मोहले टुक्रने छ ।

उति बेला मेरो तरवारमा खिया लागेको हुनेछ

उति बेला मेरो ढाल मक्किएको हुनेछ

म एक मुक मुर्ति बनि एभ्याइएको हुनेछ

मेरो आँखा हुनेछ तर देख्न सक्दिन

मेरो कान हुनेछ तर सुन्न सक्दिन

मेरो मुख हुनेछ तर बोल्न सक्दिन

मेरो खुटृा हुनेछ तर हिड्न सक्दिन ।

एकाएक जता ततै जीन्दावाद र मुर्दावादको नारा घन्कने छ

देशभर हत्याहिंसा र लुटपाट मच्चिनेछ

उति बेला उहि राप्ट्र प्रेमि भनौदा ति राक्षसी जल्लादहरुले

मेरो गरिव बस्तिहरुमा आगो सल्काई हत्केला सेक्नेछन्

मेरो मन्दिरहरुमा बम पड्काउने छन्

र

मेरो मुर्तिलाई प्रतिशोधले फोडिदिने छन्

अनि अर्कै उल्टो ईतिहास शुरु हुनेछ

ईतिहासको पानाहरुमा म शहिद नभई देश द्रोही भई कोरिनेछु

म वीर शहिद माथि घोर अन्याय हुनेछ

ति युगले सरापेको संसद भवनहरुमा

ईतिहासका पानाहरु पल्टाउदै

शहिदलाई आतंककारी बनाई

म माथि कडा सजायको बहस चल्न शुरु हुनेछ

अनि के म फेरि शहिद बनु ?

अह भो म त बन्दिन यो देशको शहिद

मिसाउदिन त्यो सप्तकोशीमा रगतका भेलहरु

यो सतीले सरापेको देशमा

कोरिन्छन् पुस्तै पिछेका उल्टै उल्टे ईतिहासहरु ।