किराँती भोगेन एक्ले All Literature | Contact Author

          भोलिपल्ट, अन्तशूल्क तथा राजश्व संकलन कार्यालय लाहान पुग्नु थियो । दाइ र म बिहान अबेर त्यता लाग्यौं । काम थियो, मात्र एउटा फाराम भर्नु र कोलेनिकाले बनाएर पठाइदिएको एउटा आय विवरण साथमा राखेर बुझाउनु । काम फत्ते गर्न जाम्माजम्मी दश मिनेट जति लाग्यो होला । तर यति कामको लागि हामि आफ्नो जिल्लाबाट यति टाढा आउनु पर्ने । दश पन्ध्र मिनेटको कामको लागि दुई चार हजार र छ सात दिन स्वाहा । हैन, त्यहीं जिल्ला स्थित कोलेनिकाले कुनै पनि उद्योग व्यवसायको आर्थिक कारोबारको हिसाबकिताब लिन सक्ने तर उसले अन्तशूल्क अथवा कर असुल्न भने नसक्ने यो कस्तो अमिला व्यवस्था गरेको हो सरकारले । आखिर, उसैले तयार गरेको आय विवरणको आधारमा अन्तशूल्क तथा राजश्व संकलन कार्यालयले कर असुली गर्ने भएपछि त्यो कर संकलन गर्ने अधिकार पनि विनियोजित गरेर उसैलाई दिए के हुन्छ हा ? हामी सेवाग्राहीहरूको महत्वपूर्ण समय र महङ्गीको पैसा खर्च गराएर सरकारले के पाउँछ ? हैन, लौ न कहिले बनाउने हो संघीय स्वायत्त राज्यहरू ? यहाँ त भोक लाग्नेलाई डाँडा वारि, भोक नलाग्नेलाई डाँडा पारि भनेझैँ भइसक्यो ।

          दाइ र म एकापसमा यस्तै असन्तुष्टिहरू फतफताउँदै कार्यालयबाट सहिद रमेश चोकमा निस्कियौं । अब हामीले काठमाण्डौको रात्री बस समाउनु थियो । त्यो पनि गाईघाटबाट हाम्रा सहयात्रीहरू चढ्ने नै । बिहान उनीहरूसँगै एकैचोटी टिकेट लिन सकिएन । कारण, नेपालको सरकारी कार्यालयहरूमा दश मिनेटको काम दुई दिन पनि लाग्न सक्ने सम्भावना । तर भाग्यले हो न नयाँ नेपाल बन्दै गरेकोले हो काम दशै मिनटमा सकियो । उताका सथीहरूसाग मोबाइल सम्पर्क गरी गाडी नम्बर सोधेर सोही गाडीको सिट संयुक्त टिकेट काउन्टरमा गएर सोध्दा सिट मिल्यो तर अचम्म भाडा गाईघाटबाट जति नै भन्छ बा । चित्त नपरेपछि जहाँ पनि झोँक उठीहाल्ने मलाई, त्यहाँ पनि झोँक चलिहाल्यो । झोँकिएँ- के हो, गईघाटदेखि यहाँसम्मको सत्तरी रुपैयाँ भाडाचाहिँ घट्दैन ? किन टेर्थे खाईखेली ख्यागु भई सकेकाहरू । सुनेको नसुनेकै गरेर टारीदिए । म पनि किन त्यसै त गल्थेँ र, रिसले आँखै देखिना, र उता गाईघाट फोन गरेँ । उता भएका आमा र नाना त त्यस्तै हुन् तर दाइ मालिकरामले मिलाउलान् भन्ने आश थियो नभन्दै मिलाए पनि । तर सोझा दाइलाई मज्जाले सोझाएछन् । बिहान पाँचसय तीसमा काटेको अहिले भने छ सय ठट्टाई हालेछ । मौकामा किन नठट्टाउन् आखिर त्यहाँका पनि उही ड्याङका मुला न परे ।  एक मनले सन्तोष नै गरेँ, यो अन्तिम समयमा केही गरी उताबाट नमिलेको भए, रुझेको मुसा भएर त्यही ख्यागुहरूको शरणमा पर्नु पर्थ्यो, ठीकैछ । अर्को मन भित्रभित्रै असन्तोष पोख्दै थियो, यो देशमा सोझा, सिधा, सद्धेहरू नठगिने दिन कहिले आउला । उता, हालमा म बसेको अर्काको देशमा भएको सार्वजनिक यातायातको सुव्यवस्था सम्झन पुग्छ मन । त्यहाँ अपाङ्गले त भाडा तिर्नै पर्दैन, साठी नाघेका वृद्धहरू र विद्यालय पोशाकमा भएका विद्यार्थीहरूले आधा तिरे पुग्छ, अरु बाँकी जम्मै, चोर, डाँका, साधु सन्त, महन्त, मन्त्री, पति, राष्ट्रपति जम्मैलाई एक छत्र । जो जो चढ्छन्, सरकारले तोकेको भाडा गुरुजी छेउको बक्सामा खत्रुक्क हाल्यो लन्ठा साफ न चढ्नेलाई टेन्सन न त चढाउनेलाई । कहिले पुग्ला हाम्रो देश त्यो दाँजोमा ? कम्तिमा आधाउधी नै पुगे पनि त कति हाइसन्चो हुन्थ्यो होला यो देशका जनतालाई । सोचाइले टाउकोको पारोँ पटक्कै घट्न दिएन, मेरो पालो दुई बोतल चिसो बियर खनाई दिएँ । अनि बल्ल सन्च भयो ।

          गाडी आउने समय आयो तर गाडी आईपुगेन । बरु मोबाइलबाट खबर आयो, गाडी लाहानभन्दा दुई किलोमीटर पर चक्का जाममा पर्यो रे । दिनभरि ठीकै थियो यो साँझपख फेरि के को जाम नि ? हल्ला सुनियो, खै कताको लागि माटो बोक्ने डम्फरहरूले धुलो उडाएकोले बाटोमा पानी छर्केर मात्र डम्फर चलाउन दिने भनेर स्थानीय बासीले डम्फर रोक्दा चालक र स्थानीय बासी बीच भएको विवादमा सुरक्षा कर्मीले हस्तक्षेप गरी स्थानीय बासीहरूलाई हातपात गरेकोले उनीहरूले त्यसको विरोधमा चक्काजाम गरेको रे । लु खा, यो बन्द, हड्ताल, चक्काजाम अब त सकियो होला भनेको तेरो भाग बाँकी नै रहेछ भोगे, अस्ति अलिकति विराटनगरमा पनि भेटिस् आज पनि विस्मात नमानी अलिकति चाख् । कसैले कानमा खुसुखुसु भनिरहेझै लाग्यो । अब के गर्ने ? मेरो पालो क्यामारा तेर्साएर एफएम घन्काउँदै बयल गाडा हाँक्नेदेखि, आउन लागेको तराईबासीको मूख्य चाँड छटको लागि माटोको हात्ती लगायत विभिन्न कलात्मक साना साना मटियाहरू ढाकीमा राखेर टाउकोमा बोकी हसिलो मुहारमा हिडिरहेका दिदीबहिनीहरूको फोटो शोखले खिच्न तिर लागेँ । मधेश आन्दोलनले बनाएको सहीद रमेश कुमार महतोको प्रतिमालाई आफ्नो क्यामरामा कैद गरेर त्यसै छेउ राजमार्गकोबीचमा मज्जाले उग्राइरहेका एक हुल गाईवस्तुलाई पनि क्यामाराको मेमोरीमा घुसार्दै अलिकति पूर्व लाग्दा, एकजना ट्राफिक दाइले भर्खरै एउटा मोटर साइकललाई समातेको देखेा । नजिकै गएर वार्तालाप सुन्दा, ट्राफिक लाइसेन्स मागिरहेको थियो भने चालक दिन नमानी आलटाल गर्दै थियो । कारण रहेछ विनाहेलमेटको यात्रा । बाइकको पछाडि बसेकी महिला भने बाइकबाट ��"र्लेर अरु मोटर साइकल यात्रीहरूलाई ��"ँलाले घोचीघोची देखाउदै थिइन् ट्राफिक दाइलाई । ट्राफिक दाइ कतै नहेरी मात्र आफ्नो मुर्गामा आँखा गाडेर कड्किन्दै थिए, 'अरुले जेसुकै गरुन् तर तपाईंले किन हेलमेट लगाउनु भएन ? लाइसेन्स झिक्नुस् ।' बाइकको चाबी ट्राफिकको हातमा थियो । लाइसेन्सचाहिँ चालकको गोजीमा थियो होला सायद । त्यही बेला वरपर विनाहेलमेट मोटर साइकलमा यताउता हूइँकिरहेकाहरू त्यहाँ उपस्थित हामी सबैले प्रशस्त देखिरहेका थियौँ । वरिपरिको वास्तविकताले ट्राफिक दाइलाई थोरै असजिलो महसुस भइरहेको थियो कि जस्तो मैले महसुस गरेँ । मौका पारेर पृष्टभूमिमा विनाहेलमेटको बाइक यात्रीलाई पारी अगाडिको दृश्य कभरेज गरेँ । झिलिक्क फ्ल्यास लाइट बल्यो । म सोंच्दै अर्कोतिर लागेँ, के त्यो सवारी नियण्त्रक भनौँ वा व्यवस्थापकले साँच्चैनै नियम लागु गराउने नै नियतले त्यत्रोबीचमा एउटालाई छानेको हो ?   

          लाठेहरूले बजाए, टाउकेहरूले गएर खै कसरी मिलाएपछि, बल्लबल्ल तीन चार घण्टामा जाम खुल्यो र आइपुग्यो हाम्रो बस पनि । सबै बसहरू एकैसाथ आउदा सानो घुईंचो लागेन त्यहाँ । रातको अध्यारो त्यसमाथि लोडसेडिङ । ल्याम्पपोष्टहरू निभेकोले बसको हेड्लाईटको भरमा गाडी खोज्नु र चिन्नु पर्दा सानो आपद परेको होइन । बल्लबल्ल गाडी भेटाएर चढेको, चढ्नेबित्तिकै लफडा । सिटमा गएर बसेको मात्र थिएँ, अर्को आइपुग्यो त्यही सिट नम्बर भएको टिकेट बोकेर । बस स्टाफलाई बोलायौँ । उ आयो र र्झकन्दै त्यो मित्रलाई झन्डै झन्डै हप्काएको शैलीमा अर्कोपट्टकि सिट देखायो । मलाई फेरि उठ्यो है झोँक । झोँकी हालेँ, तपाईं किन हामीलाई हप्काउनु हुन्छ ? एकरातको लागि भए पनि हामी तपाईंहरूको पाहुना हौँ । रातभरको यात्रामा हाम्रो सुख सुविधाको ख्याल राख्नु तपाइँहरूको जिम्मेवारी हो । तपाईंहरूकै कारणले अप्ठेरो पर्छ, उल्टो तपाईंहरूले नै हप्काउने ? आफ्नो टिकेटमा लेखिए अनुसारको सिट खोज्नुमा उहाँको के गल्ती ? मैले पनि आधा हप्काएकै शैलीमा भनेँ । होइन हामीले ए साइडको बी र बी साइडको ए गरेका छौँ आज । कन्डक्टर अलिक मत्थर हुदै बोल्यो । ए को बी र बी को ए गर्नुभएको छ वा अरु केके गर्नु भएको छ, हामीले कसरी थाहा पाउने ? टिकेटमा त ए को ए नै छ बी को बी नै छ, गरेको त राम्ररी बताउनु पर्यो नि । मैले पनि अलिक मलै स्वर गरेँ अहिले । हैन यतिबेला कहाँ पुगिसक्नु पर्ने लाहानमै छौँ अलिक टेन्शन भयो क्या दाइ नरिसाउनुस् न । मेरै जस्तो थ्याप्चे नाक भएको कन्डक्टरले पान चपाएको पहेलो दाँत थोरै देखाउदै भन्यो र करायो गुरुजीलाई, जाउँ जाउँ गुरुजी जाउँ ढिला भयो ।