आशिष साम्पाङ 'महेश' All Literature | Contact Author

मेरो कविताको

एक सुन्दर हरफ हेरेर

त्यसै-त्यसै मन कुँडाउने

ए समकालीन कवि !

यो सहरको

सागुरो गल्लीतिर

बारम्बार भेट भैरहँदा

नमस्कार गरेन भनेर

रिसाउने ए स्थानीय नेता !

कुनै आमसभामा

महान व्यक्तित्व जसरी

गजक्क आसीन हुँदा

राम्रो सम्वोधन गरेन भनी

सधैं दुखेसो पोखिरहने

ए सभाका सभापती महोदय !

र,

प्रेम दिवसको दिन

एउटा बहुमूल्य उपहार

रातो गुलाफको फूल

र "आई लभ यू"

भनेन भनेर आँशु झार्ने

ए मेरी प्रियसी !

राष्ट्रिय झण्डा जस्तो

लिएर किन हिडिरहेछौ

पलभरको जिन्दगीमा पूर्वाग्रही भावना  ?

किन राखिरहेछौ पूर्वाग्रहीसोच ?

किन बनाउदैछौ पूर्वाग्रही योजना ?

किन गरिरहेछौ पूर्वाग्रही व्यवहार ?

जस्तो कि गरेकोछु मैले

गर्नै नहुने-जघन्य अपराध,

बरु सोध,

दासताको कथा

जीवन जीउनुको पीडा

र

जीवनको महत्वहरू

सायद, थाहा हुनुपर्छ

माङखिम, गुम्बा, र मस्जिततिर

चर्च, सेमिचोङ र मन्दिरतिर

अनवरत जादै गरेका

त्यी परम भक्तजनहरूलाई,

तर कुनैदिन

म सायद,

अमानवीय गोली खाएर

अपहेलनाको होमातिन पाखातिर

निर्घात मारिन्छु विचारा

दिलबहादुर लिम्वू जसरी

निर्दयी वैभवताको पञ्जाले

समातेर थुनिएको छु निरन्तर

विवशताको जन्जालभित्र

जहाँ

लुटिन्छन् मेरा अस्तित्वका अस्मिताहरू

पल-पल मरेर फेरी

जीवन्त मरिदिन्छु सायद

लाचारीको सब्वेंमुनि-छोंमा सरह,

तब

आउँनु तिमी त्यहीं

निष्प्रण सेता हिउँका ढिस्कोमाथि

सधैं उदास-उदास भैरहने

सधै आँसुमा नै डुबिरहने

रातो मुर्दाघर छेउ

र

चढाउँनु एउटा श्रद्वाको फूल

नभए,

फ्यालिदिनु पूर्वाग्रही समवेदनाहरू

र अन्तमा हल्लाइदिनु

नितान्त पूर्वाग्रहरहित अलबिदाका हातहरू ।