युवराज नयाँघरे All Literature | Contact Author

एयरपोर्टको मुखैमा छ झिम्के !

दिउँसोको दुईबजे झिम्के उड्दैछ कतार । वरिपरि साथी छन् । अलि-अलि जुँगा उम्रेका केटाहरूको हुलमा छ ऊ । काँचा केटाहरूको बगालमा छ झिम्के ।

एयरपोर्टको मुखैमा ठूलो गेट छ । गेटको उत्तरपूर्व ठूलो विमानस्थल छ, त्रिभुवन विमानस्थल ।

ट्याक्सीको साना गाडीहरूको लर्को खुब देखिन्छ त्यता हुँइकिरहेको । गेटमा प्रहरीको सोधपुछमा पास भएर जाने युवायुवतीको हुल झन् चर्को छ त्यही बाटोको पेटीमा ।

झिम्के आफ्नो झोला मिलाउँछ ।

'बीस किलो भन्दा बढ्ता लान पाइन्न । तेरो झोला त तीस किलो जत्तिको छ । मिला, केटा मिला !'

प्रभुरामले भन्यो ।

झिम्केले झोलाको फस्नर खोल्यो । फाल्ने कुरा के-के छन् ? ऊ ओल्टाइपल्टाई गर्न थाल्यो ।

'काम नलाग्ने सब फाल्दे है झिम्के !'

प्रभुको उर्दी छ ।

'भरे फेरि माथि तौलादा बढी भए झमेला हुन्छ ।'

बोरिरहेछ प्रभुराम ।

झिम्केले झोलाको फस्नर वल्लोदेखि पल्लो छेउसम्म तान्यो । अनेक खिच्रिङमिच्रिङ छन् त्यो टुन्न मोटाएको झोलामा ।

ऊ एकपटक मनमनै हाँस्यो बिहानको कुरा सम्झेर ।

'तेरो झोलाले भुाडी बोकेछ !'

'पुटुक्क परेको झोलाले बुहारी ल्याउने सामल हालेको होला नि ।'

'तेरो झोलामा दुनियाँ चकित हुने सामानको भिडभाड मात्रै छ जस्तो देख्छु म त !'

विहान लजमा साथीहरूले टिप्पणी गरेथे ।

अनि मेनपावरले लगाइदिएको माला र टीकामा सजिएर उनीहरू एयरपोर्ट हुर्रिएथे ।

घाँटीमा माला र निधारमा रातो टीका लाएपछि झिम्केलाई बल्ल विदेश जान लागेको भान भयो । उसको मन एकाएक गरुागो भयो । आँखाबाट आँसु आउला-आउला जस्तो भयो । उसका हातखुट्टा गले ।

प्रभुरामलाई नाइके बनाइएको थियो ।

मेनपावरले उसलाई समूहबारे भन्ने, अर्‍हाउने र सल्लाह दिने अधिकार दिएको थियो ।

'अरुको भन्दा तेरो झोला ठूलो देख्छु, केटा राम्ररी मिला है । भरे बित्थामा झ्याउ हुन्छ ।'

फेरि भन्यो प्रभुरामले झिम्केलाई ।

सबै फस्नर खोलेर फोला मिलाउन थाल्यो झिम्केले । अरु पनि आ-आˆना पोका पन्टुरा मिलाउन लागि परेको छन् । कोही डोरीले कस्दै छन्, कोही बिग्रेको चेन मिलाउँदै छन् ।

झिम्के खुब गौण गरी झोला मिलाइरहेछ ।

उसले लुगा हेर्‍यो । ती सबै काम लाग्दा छन् । सुइटर, ज्याकेट र भोटे ऊनको टोपी थिए ।

'जाडोमा काम लाग्छ !'

सानिमाले दिएको टोपी हातमा लिएर सम्झयो

'मलाई बिर्से पनि यो टोपीले तालाई मेरो माया गर्न यसले सम्झाउँछ झिम्के ।'

सानिमाले भनेकी थिइन् ।

उसले टोपी सरक्क थन्कायो ।

उसले पातलो कम्बल देख्यो । त्यसले अलिक ठाउँ लिएको थियो । यसलाई मौका मिल्दा फाल्नुपर्छ होला । उसले यस्तै सोचेको थियो ।

हिँड्ने एक साता अघि आमाले त्यो कम्बल पट्याएर दिदै भनेकी थिइन् - ' झिम्के तिमेरु सबै सन्तान यसैमा हुक्र्यौ । मलाई आमाले मेरो बिहेमा दिनुभएको । यो तातो चीसो जेमा नि काम लाग्छ । बाबु तँ त यसमै कतिपटक लुकिबसकेको थिइस् । यो कम्बल लिएर जा हैं ! ओड्न नि हुन्छ, ओच्छ्याउन नि हुन्छ । सुँघ त, यसमा तँ नै गनाउँछस् । यसमा तेरै गन्ध बढ्ता छ ।'

झिम्केले आमाका कुरा एक-एक गरी मनमा गुन्यो । उसलाई त्यो कम्बलको झन् सारो माया लाग्यो । उसले त्यसलाई चपक्क समात्दै भन्यो - ओहो, यो फाले भनें त म मर्छु ! भो, यसलाई जे गरी नि लानु पर्छ ।'

उसले कच्चाककुचुक पारेर कम्बल राख्यो ।

झिम्केले झोलाको बाँयापट्टीको बाहिरी भागमा यसो छाम्यो । त्यहाँ पनि खिच्रिङमिच्रिङ रैछन् । उसले फस्नर फरर्र तान्यो ।

प्लास्टिकको सानो झोला रै'छ ।

'हन, के हो यो !'

भुत्भुताउँदै उसले झोला छाम्यो ।

उसले पल्लाघरकी मितिनी आमाले दिएको गुन्द्रुक सम्झेर भन्यो - 'ओहो मितिनी आमाको कोसेली कसरी ˆफ्याँक्नु ?'

झिम्केले त्यस पोकोलाई चलाएन ।

उसले त्यो पुरानो कुरो सम्झियो ।

'बाबु, तेरो मित मरिगो जङ्गलेहरूसँग लागेर । तेरो मितले गुन्द्रुक भनेपछि दुई थाल भात लडाउँथ्यो । तालाई यै गुन्द्रुक रै'छ मैले दिने चिनो । मलाई सम्झिने बाटो यै हुन्छ, लैजा बाबु यो गुन्द्रुक ।'

झिम्केले कुरो सम्झेर गुन्द्रुकको पोको जसरी झिकेथ्यो, उसरी नै थन्कायो ।

दायाँपट्टी अलिक उच्छिटिएको रै'छ झोला । झिम्केले यसो छामी हेर्‍यो । अलिक सारो रै'छ । उसले ठम्याउनै सकेन ।

'हैन के छ हा, यतातिर चैं ।'

उसले आफैंले आफैंलाई प्रश्न गर्‍यो । अनि बिस्तारै फस्नरको गाँठो तान्यो ।

कागजको थुागामा तीन पटक मोरेर राखिएको कुरा हेरेर ऊ एक पटक हाँस्यो ।

त्यहाँ थिए तीनवटा गोला-गोला ताछिएका नरिवलका दाना ।

'हत्तेरिका, के गर्नु यी डल्ला ।'

उसले मनमनै भन्यो ।

तर नरिवल हेरिरहँदा उसले पाख्रिनकी भान्जीलाई सम्झ्यो । पाख्रिन उसको साथी थियो । भान्जीलाई उसले साथीकै घरमा देखेको थियो । उनीहरू एउटै कक्षाका साथी भए पछिल्लो पालि ।

'तिमी कहिले आउँछौं थाहा छैन । मसँग तिमीलाई दिने क्यै छैन । घरमा फलेका यिनै नरिवल हुन् । नरिवलभित्रको पानी भनेको मेरो सम्झना हो ,बाहिरको नरिवल भनेको मेरो शरीर हो । तिमीले पानी मात्र खाने कि, बाहिरको बोक्रो खाने ? निर्णय तिम्रो ।'

यति भनेर आँखामा आँसु भरेर ऊ एकोहोरो गएकी थिई ।

त्यो टुहुरी केटीलाई झिम्केले एकनासले हेरेको थियो । आज त्यसको उपहार यो झोलाबाट कसरी फ्याक्ने ? ऊ अलमल्ल पर्‍यो ।

झिम्केले भन्यो - 'होइन, यो मन छुने कोसेली कसरी फ्याक्नु हुन्न ।'

उसले जहाँबाट झिकेथ्यो, सरक्क थन्कायो त्यहीँ नै ।

'संसारका सबै राम्रा आइमाई रिसाएका दिन, यो संसार नरक समान हुनेछ ।' एक दिन उसले पाख्रिनकी भान्जीको अनुहार हेरेर कक्षामा भनेथ्यो ।

नरिवल थन्काउँदा उसले एक पटक पाख्रिनकी भान्जीको सुन्दर अनुहार सम्झेर मन उदास बनायो । छातीमा त्यै सारा नरिवलले हिर्काएको बेदना बल्झियो ।

लामो झोलाको अगाडिपट्टि पुटुस्स थियो ।

उसलाई थाहा थियो, त्यहाँ छ दुई किलो जति चिउरा । बहिनीले केलाईकुलाई गरी हालिदिएकी हो यो चिउरा । ताइचिनका कुरुम्कुरुम् गर्ने ती चिउरा उसलाई खुब मीठो लाग्थे ।

झिम्केले दुई मुठी फाक्यायो र भन्यो- 'मनमायाको यो कोसेली फ्याक्नु होला र ! हैन, अरुथोक नै मिल्काउँला बरु । अहिले चैं यसलाई थन्काउँछु ।'

उसले कोचकाच गर्‍यो त्यो चिउराको पोकालाई ।

तीनवटा पाइन्ट रहेछन् । तिनलाई उसले खराखरी गन्यो । त्यस मुन्तिर उसले मोटो डायरी राखेको रहेछ । ऊ कहिलेकाँही यसो मनका गन्थन लेखिटोपल्थ्यो ।

सरर्र पल्टायो पनि । एक पेजममा लेखेको रै'छ -'विदेशको स्याउ भन्दा स्वदेशको काँचो वेल मीठो, अर्काको जहाजभन्दा आफ्नै आँगनको खच्चड छिटो !'

उसलाई त्यो मोटो डायरी झन् प्यारो लाग्यो र थन्कायो हत्त न पत्त ।

अगाडिपट्टी एउटा ठूलो फ्रेम भएको फोटो रै'छ । त्यहाँ झिम्केका बा थिए, जुँगामुठे अनुहारमा डरलाग्दा ।

झिम्केले झोलाबाट कुनै सामान फ्याक्न सकेन । उसले फ्याक्ने सामान केही पाउँदै पाएन ।

उसले मनमनै भन्यो - 'बा, म आँफैं त्यहाँ फ्याँकिइन्छु कि ?'

फोटोका बासँग झिम्केले आँखा जुधाइरहन सक्तैं-सकेन । उसले भरिएको झोला हेर्दै रित्तो पायो आफूलाई ।